Pięściaki, obok narzędzi otoczakowych, należą do najstarszych narzędzi kamiennych wytwarzanych przez człowieka. Znajdujemy je na dolnopaleolitycznych stanowiskach Afryki, Bliskiego Wschodu, Europy i Azji Zachodniej. Wiek najstarszych z nich ocenia się na około 1,5 mln lat.

Pięściaki należą do narzędzi rdzeniowych – powstawały w rezultacie redukcji bryły kamienia lub krzemienia. Mają owalny kształt. Formowano je oddzielając naprzemiennie, przy użyciu twardego tłuka kamiennego, drobne odłupki wzdłuż krawędzi bryły surowca. Powstawała w ten sposób ostra krawędź tnąca. W końcowej fazie obróbki , kiedy wyrównywano jego krawędzie, używano miękkich tłuków, czasami wykonanych z poroża jelenia. Były narzędziami wielofunkcyjnymi. Używano je do ćwiartowania zwierząt, filetowania mięsa, rozbijania kości celem wydobywania szpiku.

Prezentowany na wystawie pięściak pochodzi z północnej Francji i jego wiek ocenia się na około 400 tyś. lat.